Blogs

Beste mensen,

Ondanks het feit dat het al de hele tijd regent sinds we terug zijn van onze laatste reis naar de Dominicaanse Republiek, schijnt de zon in mij. Zo veel goede herinneringen, zo veel lieve mensen, zo veel aardige woorden en mooie blijken van waardering hebben wij, en ik speciaal, gekregen dat ik daarmee moet beginnen. Veel van  die lieve mensen waren oud-sponsorkinderen, nu volwassenen met een baan of met een goede opleiding en een baan, of nog studerend met een goede carrière voor zich. Ongelooflijk, de hele “salon de padres” (de aula van de school) in Nigua zat vol met families, leerkrachten, oud-leerkrachten en veel oud-sponsorkinderen. Vooral sponsorkinderen die ik mij extra goed herinner, juist omdat ze naast de zo benauwende armoede ook andere ellendige dingen in hun toen nog korte leven meemaakten. Kinderen van lepra-ouders, van criminele ouders, of van verslaafde moeders, of zonder ouders, kinderen die al heel jong op zichzelf waren aangewezen. Zoals ons allereerste sponsorkind Isidro, toen 9 jaar oud, wonend bij oma achter een bar waar dag en nacht keiharde muziek gedraaid werd. Hij kwam nooit verder dan de 4^e klas van de basisschool. Tot zijn 14^e kwam hij alleen naar school als wij er waren… Hij was er, en nog even trots als toen! Geen grootse carrière heeft hij gemaakt maar hij is wel een gewone, goede vader met een baan en een gezin. En heeft zelfs al een kleinkind! Hij vertrouwde mij toe dat hij in zijn jonge jaren wel erg wild was geweest…  De hele middag week hij niet van mijn zijde, hij had er met moeite een halve dag vrij voor gekregen. Zo waren er heel veel. Waren ze niet gekomen, dan was dat uitsluitend omdat dat ze geen vrije dag   konden krijgen, volgens Fanny.

Volgens Sor Aida, voormalig directrice van Nigua, nu al zo’n 8 jaar weg, is er een Nigua van vóór en van ná het programma. Het heeft Nigua positief veranderd. Hoe het ook zij, het is iets om heel dankbaar voor te zijn!

Je wordt overspoeld door emoties van ontroering,  dankbaarheid, vreugde, als je al die blije mensen ziet die jou komen bedanken, je lieve briefjes overhandigen, samen met kleine en grote  blijken van erkentelijkheid. Ons programma is in een moeilijke fase van hun leven wel degelijk heel erg belangrijk geweest! Als kind beseften ze dat niet. Als volwassenen, nu vaak zelf met kinderen, begrijpen ze wat die jarenlange onvoorwaardelijke steun, solidariteit en vertrouwen in hun mogelijkheden betekend heeft. Voor velen was het een hand die ze aangereikt kregen, die ze gegrepen hebben en die hun verder heeft geholpen. Een kans die je benutte want anders had je niet kunnen bereiken wat je nu bereikt hebt. Dat heb ik vele malen gehoord en ik ben ze daar dankbaar voor. Tegelijkertijd ben ik alle sponsors  dankbaar die door hun jarenlange hulp aan hun sponsorkinderen dat mogelijk gemaakt hebben. Dus: Alle dank vooral  aan u!!!

Jaren geleden maakte ik in Nigua kennis met een Spaans/Amerikaanse mevrouw, vertegenwoordigster van een organisatie  die het excellente  leerlingen mogelijk maakte met een beurs te studeren. Ze begreep niet dat wij niet zo werkten, maar gewoon voor ieder kind in problematische omstandigheden onderwijs mogelijk probeerden te maken. Voor haar was dat verspilling van kapitaal. Voor ons is het volgen van onderwijs een universeel recht van ieder kind, en dat proberen we te faciliteren.  Als ik zie wat er geworden is van veel van die kinderen, dan hebben we geen cent verspild en zijn er ook zeker excellente studenten uit voort gekomen. Maar vooral goede mensen, die zich verantwoordelijk voelen voor wat ze kregen en wat ze zelf misschien kunnen teruggeven. Al zou het maar zijn dat hun kinderen in liefde en harmonie worden opgevoed, en natuurlijk met het bewustzijn dat daar natuurlijk onderwijs bij hoort.

Reis meer dan een groots slotfeest

Natuurlijk gingen we voor meer dan dit grandioze slotfeest in Nigua. We zijn naar alle projecten geweest o.a. om de sponsorkinderen weer te fotograferen. Het resultaat vindt u (als u sponsor bent) hierbij ingesloten. We hopen dat u er blij mee bent! Het is ook altijd een feestje de kinderen te mogen fotograferen. We kregen daarbij de hulp van mijn dochter Luisa, die erbij wilde zijn als haar moeder afscheid nam op de projecten en die zichtbaar genoot van dit karwei. Het lukte, op minder dan 10  van de ruim 300 kinderen na, ze allemaal voor de lens te krijgen. Tegelijkertijd konden we bijzonderheden over hen uitwisselen: wie zijn er verhuisd, wie is toch maar gestopt….zodat u ook daarvan op de hoogte wordt gesteld als het uw sponsorkind betreft.

Op alle projecten konden we zien dat de kinderen goed gegroeid zijn. Dat is een vreugde op zich. Twee jaar geleden nog waren  sommigen  verlegen schoolkinderen, nu zijn het zelfbewuste pubers. Leuk! Er was maar één kind waarover we ons echt zorgen maken: een jongen van Santa Rosa die nu al een maand afwezig is en bij wie epilepsie vermoed wordt.

Bij het jongenstehuis Ened vielen ons vooral de veranderingen in het gedrag van de tweeling uit Nigua op. Ze gaan nu los van elkaar hun eigen gang. Ze praten en zijn zelfs een beetje ondeugend. Wat een verschil met vorig jaar, toen ze er als bange vogeltjes bijliepen! Enkele jongens van ENED zijn intussen door Jeugdzorg teruggeplaatst, thuis of bij familie. ENED houdt deze jongens in hun ambulante begeleiding, als ze in Boca Chica wonen. Ze kunnen dan gewoon ook van ons programma gebruik blijven maken. Sommigen komen ook nog steeds eten bij Ened, maar gaan daarna naar huis.

Bienvenidos:  Welkom op dovenschool CESSA

Kinderen en leerkrachten van CESSA trakteerden ons op een feestje met dansvoorstelling en kadootjes, o.a. zelf gemaakte sleutelhangers. Erg leuk en lief. Minder leuk is hun “nieuwe”  behuizing. Ze hebben een eigen gebouw toegewezen gekregen maar daar schort nog veel aan. De vorige (basis)school is eruit getrokken, CESSA er daarna meteen in, op verordening van de Inspectie, het Distrito genaamd. Het is alsof u gaat verhuizen en de nieuwe woonstee is net verlaten door de vorige bewoners, alleen een paar graden erger. Water en elektriciteit waren onklaar gemaakt. Er is water nu, regenwater met reservoir. Er is stroom, maar nog geen opslagmogelijkheid zodat apparatuur overdag niet te gebruiken is door herhaaldelijke stroomuitval. De gedoneerde computers staan werkloos. Internet is er ook niet. Er zijn geen opbergkasten voor de materialen en schoolspullen. De kasten die er wel zijn, worden gebruikt om een lokaal in tweeën te delen, omdat er met twee groepen in één ruimte gewerkt wordt. Dat geldt voor twee lokalen. Er is geen ruimte voor de leuke cursussen voor oudere kinderen waarvoor we destijds allerlei spullen hebben aangeschaft. Geen speeltoestellen (voorschrift van de inspectie!) En alles is smerig. De conciërges houden de vloeren en de keuken goed schoon, dat absoluut.

Buiten is het leuk maar binnen geen schoolvoorbeeld van hoe het dient te zijn.  Het ergste vind ik de impact die zo’n omgeving heeft op de kinderen en de juffen.

De ligging van de school, ver van de beide woonkernen, is erg ongunstig en belast de kinderen met nog meer reistijd terwijl de schooldag nu van 8.00 tot 15.00 duurt. De meeste kinderen zijn 9 uur of langer van huis. Ook de kleintjes van 3, 4, 5 jaar. Volgens mij mag dat helemaal niet als je naar de voorschriften kijkt, maar Inspectie en zelfs de Directeur van Speciaal Onderwijs, met wie we een onderhoud hebben op het Ministerie, tillen daar niet zwaar aan.  De directeur Maria Angelina , een modern ogende jonge vrouw, belooft dat alles in orde komt bij CESSA, zelfs een uitbreiding voor de cursussen, mits het aangevraagd wordt. Maura, onderwijs- directrice van CESSA, heeft al heel veel aangevraagd. Maar ja, dat was in oktober. Nu moet alles over en voor het volgende schooljaar meteen bij haar secretariaat ingediend. Maura is blij met de garanties. Ik geloof er niets van en ben eigenlijk woedend dat voorschriften, die ons afgelopen jaren duizenden euro’s gekost hebben, nu zo gemakkelijk door diezelfde Inspectie aan de laars worden gelapt. Volgend schooljaar: wie is er dan aan de macht? In mei zijn er presidentsverkiezingen. Als een kandidaat van de andere partij wint, wordt iedereen vervangen. Zelfs als de huidige partij aan de macht blijft, is het de vraag of deze dame er volgend schooljaar nog is.

De meisjes van Miguelina in San Pedro de Macoris

Niemand zo trots op de resultaten met haar sponsorkinderen als Miguelina. Drie van de negen zijn er vorig jaar geslaagd voor de middelbare school. Dit jaar doet Denisse eindexamen. Vorig jaar werd ze gekweld door de grote problemen thuis, ging ze zelfs van school om haar zieke moeder te vervangen in het gezin waar die werkte. Dankzij extra hulp voor wonen en eten kan Denisse nu toch haar diploma halen. Het meisje ziet er zo veel opgewekter uit dan vorig jaar. Nu denkt ze zelfs aan studeren, maar dat kan alleen als die extra hulp door blijft gaan. Ze is het zeker waard, Denisse. We bezoeken haar thuis. Het huurhuis met maar één slaapkamer voor 5 personen is eigenlijk te klein maar ligt wel in een “betere” wijk dan waar ze eerst woonden. Toch zijn onze nieuwe bestuursleden geschokt door het straatbeeld. Maar stel je voor dat ook zij, zoals zo velen in Nigua, weet te ontsnappen,  uit de greep van de sloppenwijk met z’n hangjongens, criminaliteit, drugs en puberzwangerschappen? Zou toch fantastisch zijn!

Miguelina stelt ons ook voor aan een andere moeder  die  graag wil dat haar dochter volgend jaar, als ze van de middelbare school komt, kan gaan studeren.. Dien het in Miguelina, ons nieuwe bestuur wil helpen een oplossing te zoeken. Deze moeder is een zus van de moeder van een van onze probleemgezinnen, de familie Mojica. Helaas, van deze familie heeft opnieuw een van de dochters, nu in  een aanvallige puberleeftijd, de school eraan gegeven. Terwijl haar zusje van 14 , met grote leerproblemen, haar best doet om toch een klas verder te komen dan de 4^e.  Soms moet je tevreden zijn met het weinige dat je (naar eigen maatstaven) bereikt en je hoop ook op de volgende generatie vestigen.

Even voorstellen: Ons nieuwe bestuur – Koot Jedeloo

Mijn naam is Koot Jedeloo, weduwnaar, gepensioneerd en vader van 4 kinderen, 3 jongens en 1 meisje. We hebben 2 jongens (35 en 32 jaar) geadopteerd uit de Dominicaanse Republiek en een meisje uit Haïti. 35 jaar hebben we al een sponsorkind bij Kinderhulp Dominicaanse Republiek. Ik ben al 4x naar de DR geweest, o.a. een sponsor/adoptiereis met Gea. Nu was het mijn eerste reis naar de projecten en tevens voorstellen van de nieuwe bestuursleden en het afscheid van Gea. Ook zij vonden het fijn om kennis te maken met de nieuwe voorzitter van Kinderhulp Dominicaanse Republiek en tevens contactpersoon voor de DR. Er is al veel vooruitgang geboekt, maar er is ook nog veel werk te doen. We bezochten o.a. een dovenschool in San Francisco de Macoris en wat echt indruk maakte was de bevlogenheid van de directie en de leerkrachten en de beperkte middelen die beschikbaar waren. Wat ze nodig hebben zijn digitale schoolborden, misschien een optie om ze erbij te helpen in de toekomst.

Veel sponsorkinderen gezien, ook alle sponsorkinderen van mijn eigen kinderen en Arnold heeft foto’s gemaakt van alle sponsorkinderen. Met het bestuur en de leerkrachten geluncht en aan elkaar voorgesteld. Mijn studie Spaans heeft me hierbij wel al geholpen, maar ik moet nog veel Spaanse woorden leren. Ik ben er erg trots op om dit werk met de andere bestuursleden te mogen voortzetten en Gea bedankt voor alles wat je hebt gedaan, ik ben super trots op je. Volgend jaar weer een nieuwe uitdaging om alle projecten te bezoeken, ik heb er zin in!

Escuela National de Dordos San Francisco de Macoris

Koot merkt al op dat de bevlogenheid van de docenten hem erg raakt. Dit  kun je zeggen van alle vier dovenscholen die door onze sponsorkinderen bezocht worden. De vierde, de nationale Dovenschool in Santo Domingo, kennen we nog niet zo goed omdat een groepje oudere leerlingen van CESSA daar nog maar sinds een jaar of drie naar toe gaan. Als we er op bezoek zijn om foto’s te maken valt op dat de sfeer en de manier waarop docenten en leerlingen met elkaar omgaan ontspannen en vriendelijk is.

Hetzelfde kun je zeggen van de “Escuela Taller” (werkplaatsschool) in Santo Domingo. De sfeer is goed, de concentratie van de leerlingen uitstekend. Ook de betrokkenheid van Ines Rosario, coördinatrice, is erg groot.

Ines heeft grootse plannen, die ze eigenlijk nauwelijks durft te uiten omdat de directie daar nog niet meteen enthousiast over is: Ze wil van CESSA in Boca Chica een soort filiaal van de Escuela Taller maken. In Santo Domingo kampt men regelmatig met te veel aanmeldingen. Veel leerlingen komen uit Boca Chica. Cessa heeft oudere leerlingen, die eigenlijk naar een meer vakgericht onderwijs zouden moeten. Dus? Om te beginnen wil Ines twee oudere leerlingen, onder supervisie, twee of drie keer in de week bij CESSA creatieve vaardigheden laten geven waarbij producten gemaakt worden, die verkocht worden, waar straks een markt voor is. Maar zo’n plan kost geld en ze hoopt vurig op de medewerking van onze organisatie….

Wij zijn wel enthousiast voor dit plan want het geeft meer toekomstmogelijkheden aan de oudere (dove) leerlingen die niet de basisschool kunnen afmaken. Bij uitbreiding naar de wijk waar CESSA zich nu bevindt zou de verstandhouding met de mensen in die wijk beter kunnen worden, vooral  als ook zij mee kunnen doen aan de technische cursussen die mogelijk aan de school gegeven gaan worden. Iets wat erg leeft bij deze gemeenschap. Uitbreiding van de school is dan noodzakelijk, maar dat had mevrouw Maria Angelina, directeur Speciaal Onderwijs al in het vooruitzicht gesteld. Ooit….

Fantastisch: een lawine aan dove kinderen

Ik kom nog even terug op mijn foto met twee van de drie eerste dove sponsorkinderen uit Nigua. In een gesprek met Onelia Aybar, voormalig directrice van Dovenschool Santa Rosa in de hoofdstad, de school waar de dove kinderen uit Nigua naar toe gaan, memoreert ze Yahaira en Yudy. Eind jaren 80 waren zij de enige twee leerlingen uit Nigua. Ze kwamen in het sponsorprogramma, en toen gebeurde er van alles volgens Onelia. Binnen twee jaar waren er 34 dove leerlingen uit Nigua en Haina (dorp dat tussen Nigua en de hoofdstad ligt). Dat was het gevolg van het programma waardoor dove kinderen naar school konden, van de propaganda gemaakt door deze kinderen, hun ouders en de mensen van Niños del Mundo Nigua. En tenslotte van de bus, die daar met zijn logo en Vervoer Dove Leerlingen elke dag door de beide dorpen kwam. Het werd een lawine van dove leerlingen! Voorheen werden die verstopt, ouders schaamden zich voor hen, de jongens liepen doelloos langs de straat en er kwam niets van hen terecht. Nu droegen ze een uniform, net als andere schoolkinderen, gingen naar school, net als andere kinderen, en veroverden zich een plaats in de gemeenschap. Nigua erkent nu zijn dove inwoners en ze maken deel uit van de gemeenschap. Dat is volgens Onelia de enorme winst en betekenis van ons programma. Nu gaat al de 2^e generatie dove kinderen uit Nigua naar de school in Santo Domingo want doofheid is soms erfelijk.  

Daarom: Lieve mensen, ga door met het steunen van uw sponsorkind , ook als hij/zij doof is, want  onderwijs is niet alleen de poort naar de wereld maar ook de poort naar de eigen gemeenschap.

Heel veel dank voor uw kerstgift! Muchas gracias!

Samen met de Koekactie in Steenderen was die  o.a. bestemd voor de aanschaf van een geboortesimulator voor de Verpleegopleiding aan de Padre Zegri School in Nigua. Zo’n simulator is een onderwijsmodel en kost bijna € 8.000. Erg nuttig voor de opleiding van onze toekomstige verpleegkundigen. En een instrument  hopelijk in de strijd tegen moeder- en kind sterfgevallen. Onze acties, “Kerst” en “Koek”, worden ondersteund door Wilde Ganzen die dan meestal 35 tot 50% bijdraagt, afhankelijk van het benodigde bedrag.

Wat is er nu gebeurd? We mochten deze actie via Wilde Ganzen voordragen voor de “Nacht van de Fooi” op 16 mei a.s.:

En een van die 4 kleinschalige projecten is….de geboortesimulator in Nigua! In één klap wordt het hele project vergoed! Fantastisch!

De bekendmaking kwam net op tijd om bij mijn afscheid in Nigua een kleine babypop aan te kunnen bieden, als symbool voor de simulator die er straks komt maar ook als symbool van meer: Elk afscheid is een nieuw begin.

Even voorstellen: Ons nieuwe bestuur – Marieke van Suijlen

De eerste keer

Hoe zou het zijn? De eerste keer voor Stichting Kinderhulp Dominicaanse Republiek naar de Dominicaanse Republiek. Zou het eiland lijken op andere eilanden die ik bezocht heb in het Caribische gebied? Zouden de scholen lijken op de schooltjes die ik bezocht heb in Tanzania? Zoals zo vaak is het antwoord: ja en nee. Het hangt er maar vanaf van welke kant je het bekijkt.

Van alle plekken die we tijdens deze reis bezocht hebben, heeft ENED (het tehuis voor jongens) de meeste indruk op me gemaakt. De eerste keer dat ik Engels sprak met een Dominicaan. Eén van de oudere jongens was nieuwsgierig wat we kwamen doen en sprak me aan in het Engels. We hadden een geanimeerd gesprekje over onze levens.

Ik zag ook voor het eerst ondeugende kinderen. Natuurlijk zijn er regels in ENED (ren niet achter de kippen aan). Maar voor het bezoek uit Nederland is het wel heel stoer als je de kippen of het jonge poesje of het konijn kan vangen. En verder is het ook heel leuk om “gekke bekken” te trekken als je een selfie maakt.

ENED ziet er ook nog eens gezellig, netjes, vrolijk en verzorgd uit. Toch is het niet alleen rozengeur en maneschijn. De vorige directeur is ontslagen wegens onvoldoende functioneren. Gelukkig is zijn vervanger wel geschikt voor de taak. Er zijn speciale “nachtmoeders” aangetrokken, die ervoor zorgen dat iedereen ’s nachts rustig en veilig kan slapen. Dus zoals overal zijn er goede en minder goede dingen in ENED, maar alle beslissingen en handelingen zijn erop gericht de jongens een warm huis te bieden en hen voor te bereiden op een zelfstandig leven.

Voor mij, Marieke van Suijlen, 59 jaar, altijd gewerkt als trainer, coach, projectleider, voorzitter en organisator van evenementen en woonachtig in Hengelo (GLD), was het een hele leerzame en mooie kennismaking met de Dominicaanse Republiek. Ik kijk ernaar uit om samen met de andere bestuursleden het prachtige werk van de stichting voort te zetten.

Even voorstellen: ons nieuwe bestuur – Ilse Jansen

Leuk en leerzaam

Sinds begin 2018 zit ik, als jongste bestuurslid, bij het bestuur van de stichting en zal ik mij bezig gaan houden van het verwerken van administratieve werkzaamheden. Deze werkzaamheden sluiten goed aan bij mijn dagelijkse werk waarin ik mij bezig hou met diverse financiële adviezen middels verzekeringen en hypotheken. Samen met mijn vader heb ik een eigen onderneming en ben ik financieel adviseur. 

Ik vind het heel leuk en leerzaam om in dit bestuur te zitten en zo een bijdrage te kunnen leveren aan de hulp die wij bieden in de Dominicaanse Republiek waardoor kinderen naar school kunnen. In januari/februari ben ik mee geweest met het jaarlijkse bezoek van alle projecten en heb ik een goed beeld gekregen wat wij als stichting doen. Zo is het me erg opgevallen hoe blij kinderen zijn dat zij naar school kunnen en hoe gemotiveerd ze ook zijn om hun school af te maken. Wat me vooral is bijgebleven zijn diverse dove kinderen die op verschillende manieren les krijgen door bijvoorbeeld een vak te leren zoals loodgieter etc. Zodat zij later ook in de maatschappij een plek kunnen hebben en zo een toekomst kunnen krijgen. 

Tevens vond ik het ook een hele leuke ervaring om de cultuur daar mee te maken. Hoe anders zij met dingen omgaan en hoe, soms voor Nederlandse begrippen, dingen lang op zich kunnen wachten. Het is onwijs leerzaam en hierdoor krijg je een ander beeld van de werkwijze in zo’n land. 

Middels deze stichting geeft het mij een prettig gevoel om zo een steentje bij te dragen aan de toekomst van kinderen zodat deze naar school kunnen en zich later zelfstandig kunnen redden.

Een Afscheid en een Nieuw begin met…. Muziek???

Nu we met een gerust hart kunnen zeggen dat het Geboortesimulator-project voltooid wordt, kunnen we onze aandacht op iets anders richten, iets waar mijn hart ook naar uitgaat: de Muziekschool aan de Padre Zegri.

Zoals u zich misschien herinnert van mijn hoogtevreesactie “Hoge Noot”, is oud-sponsorkind Maria Elena Gratereaux  mede-initiatiefneemster van een jaarlijks jazzevenement én een muziekschool in haar woonplaats Cabarete . Zij wil heel graag in haar geboorteplaats Nigua een symfonieorkest oprichten:  “Van merengue via jazz naar Mozart…”

Te beginnen met muzieklessen, aanvankelijk  met snaarinstrumenten,  later ook met andere instrumenten. 7  Maart mochten leerlingen van 7-13 jaar auditie doen. 134 Kinderen hadden zich aangemeld. De hele dag, zonder een onvertogen woord, stond er een rij van wachtenden.

De lessen zullen beginnen met een groep van 24 kinderen op viool en 4 op cello. Het 1^e concert is al gepland:  maart 2021. Maria Elena ontbreekt het niet aan ambitie, en ze heeft al laten zien dat ze zoiets kan waar maken!

De bedoeling is dat elke leerling het instrument  te leen krijgt, en dat mee naar huis mag nemen om te oefenen. De ouders garanderen dat het  met zorg en aandacht en verantwoordelijkheidsgevoel gebeurt. Ook daar heeft ze in Cabarete goede ervaringen mee. Die school heeft zelfs al conservatoriumstudenten opgeleverd!

De dieperliggende gedachte achter de muziekprojecten van Maria Elena:

“Ik wil iets terug doen voor de jeugd van mijn dorp. De hulp die ik gekregen heb om naar school te gaan, wil ik teruggeven om jongeren de kans te bieden met muziek hun leven te verbeteren en misschien wel professioneel te worden zodat ze er hun brood mee kunnen verdienen.”

Op onze Facebook-pagina vindt u een korte video-impressie van wat de leerlingen na een jaar les al presteren.

Daarom wil ik u vragen: ondersteun mijn laatste actie voor Kinderhulp Dominicaanse Republiek met uw gave voor de Muziekschool in Nigua. Een viool  kost € 120, daarvan zijn er 24 nodig.  Een cello € 850, 4 nodig..

Ik zou het geweldig vinden als wij samen een vijftal violen en een cello zouden kunnen doneren…. Als ik op deze manier mijn inspanningen voor de kinderen in de Dominicaanse Republiek kan beëindigen. Het programma is daarmee op een hoger niveau gekomen. We kunnen nu zeggen: Hulp helpt niet alleen, het goede voorbeeld ook!

Rest mij u allemaal heel hartelijk te bedanken voor uw steun als sponsor aan uw sponsorkind, als donateur aan al het werk dat verricht wordt aldaar. En u te laten weten dat ik u allen zéér waardeer en ook zal missen.

Dat het u en Kinderhulp Dominicaanse Republiek goed moge gaan,

                                                                            Gea Moser                                           

Doet u nu mee voor het afscheidscadeau ten bate van de muziekschool in Nigua: Uw zeer gewaardeerde bijdrage: NL74 RABO 0361 1205 08 t.n.v. Kinderhulp Dom.Rep. o.v.v. “Muziekschool”                                        ¡ Mille gracias!